yargılamak anlamamanın kardeşidir; ben kizginim.

Ben en cok yargilardan rahatsizim.
Burdan isyan etmek istiyorum. Tam burdan.
Neden ihtiyac duyuyosun sen herseyi etiketlemeye? Etiketlerinle daha mi rahat yasioyosun? kafan karismiyor, dusuncelerin degistirme zahmetine girmiyorsun, oyle tren tren gidiyorsun yolunda. peki o zaman ben senin dusunce yetkini kapatmak istiyorum. sen istedigin etiketleri ve spesifikasyonlari yaz yapistir. dunya rahat etsin.

sen simdi karsima gecer 'eh sen yargilamiyorsun sanki' dersin. cunku sen hep o sidik yarisi icindesindir. o sen var ya sen, kes bence bunu okumayi beni cinnetlendirme.

sen kahve fincaninda dondurma da yemezsin. o dondurmaya dondurma demezsin, cunku beynine sinyal gitmez, kahve mi dondurma mi derken devrelerin yanar.

Bilgin sana anlatilanlar ve gorduklerinle kisitlidir, dusunmek, bucuklara pay birakmak, esnek olmak, affetmek senin o kucuk kafana sigabilecek kavramlar degildir. Sen yasadikca ogrenmezsin, yasadikca kategorilersin ancak.

karşısındaki insanın sevdigi müzigi, kıyafetlerini, inanclarını, sakalarini, onun düşüncelerini, secimlerini, o insanın hayatını yargılayan insan... hep haklidir davasinda, o kiyafet cirkindir, o saka ise gayet yersizdir. tavirlidir kendi gibi olmayan herseye.

sen demezsin ki o da oyle biri, onu oyle bagrima basayim, kendi etiketlerimi kenara koyup, onu kendi sifatlariyla tasvir edeyim.

Aslina bakarsan sana cok yuklenmek degil amacim, her insan arar kendi gibi olani, ayni seyi dusunmek ayni seyi konusmak ister. bazen bulur bulmasina, ama bu seferde 'renk' arar. cunku buldugunu da sıkıcı olarak etiketlemistir. ya sabir.