iPod moduna gecilmistir. Aitlik hissi iste. Ne zamanki "ya buaralarda bir yerde iste" cumlesini kurup, muzigi sonuna kadar acip yurumeye, yan komsunun oksurugunun rutinligine kil olmaya basladim o zaman sevdim simdilik minik enstantanelerden, uc bes sakadan, ve bir kac kelime ispanyolcadan ibaret olan hayatimi. Sehre ait olmak icin her sokagini her girdi ciktisini bilmek gerekir mi diye dusunuyorum? Yoksa ait olmak icin sadece sevmek yeterli oluyor mu? Biraz bilmek, biraz sevmek, cok merak etmek... ve kendinden birseyler bulmak. Bir de kendini sevdirmek sehre, bakkala, okula, denize, evine... Bir fincan kahveyi hakkini vererek icebilmek. Burda olmak icin olmak degil; baska yerleri ozlemeden once yeni bir ev yaratmak.
Ve tabii ait olmanin basladigi yer benim icin kaybolmak... Kaybolmak her ne kadar kontrol sever mekanizmama uygun olmasada, soguk kanli, sakin yaklasimim icin birebir bir aliskanlik. Sevmedigim bir yerde hic kaybolmadim. Kaybolmak icin huzur, dalginliga ihtiyacim var. Ucuran mutluluklar, fazla dusunduren zorluklar, yada sadece hayaller... ve gozlerimi acmayi hatirladigim an uzun bir suredir gorduklerimin olmasi gerekenden cok farkli oldugunu farkediyorum. Kaybolmakda benim bir parcam, aitlik diyordum ya iste aynen o! Cok guzel bir yere gittim gecen gun, "La Foresta". Hani biraz daha gitsem belki "Madrid" yazicaktim, oyle uzak...
"Ben boyleyim"lerle kendi saglamlastirirken bir yandan da raflari yeni kisilerle, yeni sorularla, yeni cabalarla minik minik doldurmaya baslamanin zorlugu ve nesesi yeni bir hayatin ve daha once bahsettigim buyumenin en guzel yaniymis. Butun farkliliklar icinde farklilardan olmakmis.
Raflar dolarken sozcukler de dort yandan dokuluyor ve senin gittin gideli post'larinin bile tarzi olgunlasti farkinda misin?!
ReplyDeletePek begendim pek sevdim :)
Yillardir aile bildigi sehrin disinda bir dolu yerde konaklamakta olan bir kadin olarak, benim de yerlesme olcutum kok salmaktir...basit gundelik aliskanliklarla, ayni koseden alinan bir kahve kadar basit...Mutlu ol, keyifli ol!